“Second star to the right, and straight on till morning.
That, Peter had told Wendy, was the way to the Neverland"

                                                                                  - Peter Pan

 

 

 

Neverland. Een plek waar je niet moet opgroeien.

Geen verplichtingen. Geen job. Geen verantwoordelijkheden. Geen stress. Enkel een hele dag kind-zijn met een leeg hoofd.

 

Zo op het eerste zicht lijkt het me heerlijk! Niets waar we aan moeten denken. Geen goh-ik-moet-hier-toch-echt-eens-poetsen-gevoel in de ochtend. Geen thesis-alarm dat binnen in m'n hoofd loeit. Geen rekeningen die samenspannen om een grote stapel te vormen. Gewoon geen 'MOETEN's meer! Niets moet. Dik rood kruis erdoor, in de hoek gezet en je mag nooit meer terug komen.

 

Dat is het probleem vandaag de dag. We moeten ineens zoveel, alsof de hele wereld ervan afhangt. De wereld vergaat als we 's ochtends niet de juiste schoenen aandoen, alles gaat verkeerd als we niet even gezond eten als onze collega's, nucleaire aanval ontstaat als we niet twee keer nadenken over elke stap die we zetten. Het leven is nog niet moeilijk genoeg om alles op een rijtje te krijgen. We denken bij elke beslissing nog eens extra na of het wel goed overkomt voor de buitenwereld.

Facebook is hier een mooi voorbeeld van. Iedereen doet steeds zijn best om leuke profielpagina te kunnen hebben (ooohja, ik bezwijk hier ook aan). Heb ik genoeg vrienden? Check. Heb ik mooie foto's van mezelf? Check. Heb ik foto's van mezelf samen met mijn vrienden? Check. Heb ik die leuke uitstap ingecheckt zodat iedereen weet dat ik iets mega tof ben aan het doen? Check. Heb ik voldoende likes uitgedeeld zodat mijn volgende post ook weer veel likes krijgt? Check. Hier kunnen we ons uren mee bezig houden. Zo hebben we, of denken we toch alleszins, controle over hoe de buitenwereld naar ons kijkt. Zo zullen we wel niet negatief beoordeeld worden. Want ja hoor, dat doet iedereen, elkaars pagina (en zo ook elkaar) beoordelen.

 

Afschaffen! Verwijderen, delete, deactiveren! Weg ermee, ik doe niet meer mee! Maar dan wat? Iedereen die van elkaars uitstapjes op de hoogte is, en jij weet van niets. Iedereen praat over die mooie foto's op Facebook van die ene collega en jij hebt geen flauw benul. Iedereen vindt elkaars leven leuk en jij loopt lekker achter. Dus verzet is ook geen optie. We moeten het spelletje mee spelen.

 

Vaak de grootste uitdaging is de combinatie van een succesvolle carrière met een bloeiend sociaal leven. Hoe doen we dat? Hoe kunnen we elke dag keihard werken om een zo goed mogelijke werknemer te zijn voor onze baas? En toch voldoende tijd en energie in ons sociaal netwerk te steken? Laat staan dat we ook nog eventueel een partner hebben rondlopen die ook nog eens zijn deel van onze energie-taart vraagt? Krijgen we dit allemaal voor elkaar?

 

De enige manier die ik ken om een taart over veel verschillende mensen te verdelen, is om de plakjes dunner te snijden. Een beetje minder voor de baas, wat dunner voor het lief, en enkele fijne plakjes voor de vrienden en familie. Is dit realistisch? Laten we allemaal samen in koor antwoorden: "Hell no!". Alsof we tegen onze baas kunnen zeggen: 'sorry meneer, mijn werk is niet helemaal goed gedaan omdat ik straks nog wat met de vrienden ga drinken'. We staan gelijk op straat, me dunkt.

 

Ik word al moe van al het gepeins hierover (en omdat de klok op 3:40am staat). Dan wil ik sommige dagen wel een tripje naar Neverland. Een all-in liefst, met heen- en terugvlucht inbegrepen. Hebben we bagage nodig in Neverland? ...