Biologie versus maatschappij

 

BRIDGERTON, een populaire serie op Netflix waarbij we (lees: wij vrouwen) allemaal stiekem een nachtje met hertog Hastings zouden willen. In de serie zien we allemaal jongedames die zich klaarmaken om de maatschappij in te stappen, met als enig doel een huwelijksaanzoek te verkrijgen van de best mogelijke kandidaat. Zo verging het vrouwen vroeger: het enige wat we echt goed konden doen was een goede partij treffen en veel kinderen (lees: liefst zonen) op de wereld zetten. Ze hadden zelf geen recht op eigendommen, werk, geld, etc. Hiervoor hadden ze steeds een man nodig. Sterker nog, hun vaders moesten een bruidsschat betalen zodat een man met ze zou trouwen!

Vandaag is onze maatschappij helemaal anders (gelukkig!). Vrouwen hebben gelijke rechten gekregen, en mogen zo goed als hetzelfde dan mannen. We kunnen hetzelfde werk doen, we kunnen dezelfde vaardigheden oppikken en horen hetzelfde te verdienen als mannen. Ook al zitten hier wel enkele nuances in naar mijn mening.

Op het internet, en vooral sociale media, zien we allemaal sterke vrouwen die hun eigen ‘imperium’ willen opbouwen. Ze kunnen zelf bedrijven oprichten, huishoudens onderhouden en daarbij ook nog eens de kids opvoeden. Zelfs de huishoudelijke klusjes lijken ze zelf op te lossen. Het vuilnis zet ik elke week ook gewoon zelf buiten. De rol van de man is doorheen de jaren zodanig verkleind in sommige gevallen. Ze zijn geen hoofd van het gezin meer, hebben minder (of soms niets) te zeggen.  Misschien een beetje zielig, niet?  

Wanneer ik hier allemaal bij stilsta, vraag ik me af hoe deze verschuiving bij mannen binnenkomt? Vinden ze het leuk dat hun vrouw zo zelfstandig kan zijn? En ik schrijf bewust ‘kan zijn’, want ook al kan ze overal zelf voor zorgen, dat betekent niet dat ze binnen een relatie dit dan ook ‘moet’ doen. Ja, ik kan goed voor mezelf zorgen, en zolang ik single ben blijf ik dat ook gewoon doen. Maar binnen een relatie vind ik wel dat ik bepaalde verwachtingen mag stellen, ook al kan ik het in principe allemaal in mijn eentje.

Vroeger was er een duidelijke verdeling van taken binnen een huishouden. Je had er mannen-taken en vrouwen-taken. Ik kan me nog heel goed herinneren dat ik als kind meer moest helpen in het huishouden dan mijn broer. Heel erg oneerlijk vond ik dat! En wanneer ik vroeg waarom, was het antwoord ‘hij helpt buiten en jij helpt binnen’. Maar toen de zomers kwamen, moest ik evenzeer buiten gaan helpen met domme dennenappels te rapen. Daar kon ik echt zo boos om worden, maar was te braaf om hiervan iets te zeggen tegen mijn vader.

Daarom vind ik het nu zo heerlijk dat die rolverdeling niet meer hoeft! In mijn vorige relatie hadden we goede afspraken: ik deed de volledige poets (want die heb ik graag op ‘mijn manier’ gedaan) en hij nam het koken voor zijn rekening. Maar hij nam ook wel eens de stofzuiger vast om de boel even haar-vrij te maken, wat ook echt nodig is met twee honden in een appartement. Ook waren er dagen dat ik toch eens een poging deed in de keuken. Maar zoals bij elk koppel, hadden wij ook de traditionele discussies over het vuil buiten zetten, rommel opruimen,… Dat krijg je als je gaat samenwonen.

Maar goed, ik dwaal af. Waar was ik gebleven?

Oh ja, ik was gebleven bij de mannen! Hoe ervaren jullie al deze zelfstandige vrouwen? Kunnen jullie hier goed mee overweg, of is het toch een tikkeltje intimiderend dat een vrouw jullie niet meer echt nodig heeft? Wat vinden jullie van jullie nieuwe plek in de maatschappij?

Voel jullie vrij om hier onder te reageren, want ik ben echt oprecht benieuwd! (maar wees wel respectvol, ieder heeft recht op zijn mening zolang je een ander niet aanvalt) 

Mannen, neem dit niet te zwart-wit! Ik ken veel mannen die een grote rol spelen in de opvoeding van hun kinderen en in het huishouden draaiende te houden. Zo ken ik ook genoeg alleenstaande mannen die ook een gezellige thuis creëren met daarbij de was en de plas. Zo heb ik mijn broer zien transformeren de dag dat hij voor de eerste keer papa werd. Dat was zo een mooi moment, en zo mooi om te zien hoe zijn prioriteiten opeens volledig draaiden. Dus jullie rol wordt zeker niet een minimum, maar eerder gelijkgesteld (idealiter).

Wat een verschil tussen de oude en huidige maatschappij, waar maar enkele honderden jaren tussen zitten. Toen was er zo een strakke verdeling en onderscheid tussen man en vrouw, terwijl nu alles door elkaar kan lopen. Historisch gezien zit er niet zo veel tijd tussen, maar toch heeft er zo een grote verschuiving plaatsgevonden. Maar wat gebeurt er ondertussen met onze biologie? Want ons lichaam en biologie bestaat al heel erg lang, en is zo geprogrammeerd om te overleven in de oertijd met ook daar een rolverdeling. Wat doet al deze vrijheid met ons lijf?

Onze maatschappij is veranderd, er zijn veel meer mogelijkheden en kansen te vinden op vlak van zelfontwikkeling. Maar wilt ons lichaam dit wel? Een man is biologisch voorgeprogrammeerd om kinderen te verwekken en zijn zaad te verspreiden, terwijl de vrouw ervoor ‘gemaakt is’ om kinderen te produceren en deze vervolgens op te voeden. Zelfs in onze huidige maatschappij-van-alle-kansen blijft dit fenomeen terugkomen. We zien nog talloze jonge meisjes met alle kansen, die er bewust voor kiezen om mama te worden en niet een carrière na te jagen. Niet dat hier iets mis mee is, want ieder kiest zijn geluk op de eigen manier.

Zelf ervaar ik om de zoveel jaren ook weer een strijd met mijn biologische klok. Alsof jouw eigen lichaam plots een alarmbel hoort afgaan, en dan luidkeels binnenin begint te schreeuwen om een baby. Hier lig je dan echt mee overhoop, want je wilt dit allemaal wel maar op een juiste manier. Je wilt een stabiele relatie met een duidelijke toekomst waar kinderen de juiste plek krijgen.

Maar wat als je dit niet hebt? Je bent nog steeds aan het wachten om ‘de ware’ tegen te komen, in zoverre dit kan bestaan. Je bent zelf nog bezig met jouw eigen stabiliteit op te bouwen: een goede job, een eigen woning, een spaarpotje,… Dus wat moet je doen als de alarmbel afgaat wanneer je nog single bent?

Mijn oplossing voor mezelf? Ik heb een puppy in huis gehaald, om zo tegemoet te komen aan mijn nood om te zorgen voor iets kleins en schattigs, tot grote ergernis van mijn moeder. Want dit was niet het soort kleinkind dat zij in gedachten had.

Wat is sterker, biologie of maatschappij? 

 

We’re breaking up

Een relatiebreuk, een ervaring die jammer genoeg ieder van ons moet doorstaan. Ongeacht de duur van de relatie blijft dit een moeilijke periode. Misschien zijn jullie lange tijd samen geweest en hebben jullie eindeloos geprobeerd de relatie te redden. Anderen waren misschien enkel een korte tijd een koppel, maar moeten nu afscheid nemen van al hetgeen ze hadden kunnen zijn. Hoe dan ook, blijft het een pijnlijke zaak voor ieder.

We worden overspoeld door emoties en zijn angstig op zoek naar een goede manier om hier doorheen te geraken. Maar wat is een goede of juiste manier? Is het noodzakelijk dat we met de andere partij nog door een deur kunnen geraken? Durven we de deur volledig te sluiten?

Want hetgeen dat we moeten doen, is iets afsluiten. Om dit te kunnen doen, gaan we telkens op zoek naar verklaringen of oorzaken waarom dit ons overkomt. Ieder persoon is anders en zal deze dan ook op andere manieren zoeken. Eén persoon zal alles bij zichzelf zoeken. Wat heb ik verkeerd gedaan? Waarom ben ik niet goed genoeg? Terwijl een ander de vinger resoluut naar de ander zal wijzen. Jij deed dit niet genoeg, of jij stak dat niet genoeg in onze relatie. Maar beiden manieren brengen ons nergens. Want we zijn nog steeds aan het onderhandelen en durven het niet aanvaarden.

Een relatiebreuk heeft nooit maar één oorzaak. Het draait om verschillende aspecten en factoren. Je lief gaat je echt niet enkel en alleen dumpen omdat je jouw huis niet op orde kan houden, of als je teveel tijd met je Netflix-account doorbrengt.

Moeten we dan helemaal niet nadenken over hetgeen er is misgelopen? 

Misschien is het beter dat we dit even niet doen. Zeker niet als de breuk nog heel erg vers is. Want dan zijn we nog door de rollercoaster van emoties aan het rijden, en hebben we geen klare kijk op de zaak. Probeer ook niet te angstvallig ‘vrienden te blijven’. De ander persoon heeft jou pijn gedaan. En als dit betekent dat je hem/haar liever even niet ziet of hoort, moeten ze dit respecteren. Vriendschap kan later nog altijd als er niet teveel bruggen verbrand zijn. 

Het enige dat je nu kan doen is lief zijn voor jezelf, en jezelf verzorgen. Verstop je onder jouw lievelingsdekentje, lees een goed boek, kijk een goede serie of film,... Doe hetgeen waar jij nood aan hebt zolang je op de rollercoaster zit. De rest komt later wel.